Laura Dijkema na heftig jaar vol familieleed klaar voor WK volleybal in eigen land Het wordt een van de grootste sportevenementen ooit in Nederland

Een heftig jaar. Een rollercoaster. Het zijn de woorden die als eerste bij Laura Dijkema opkomen als haar wordt gevraagd het afgelopen sportjaar te beschrijven. Logisch, het is immers een jaar vol verdriet en rampspoed. In een tijdsbestek van vier maanden overlijden haar oma en moeder. Maar het is ook het jaar van het winnen van de Russische volleybaltitel met haar club Lokomotiv Kalinigrad. Een gesprek met de volleybalinternational die dit sportjaar ‘het gezicht’ is van het WK volleybal in eigen land.

Laura Dijkema is geboren en getogen in het Drentse Beilen. Al op jonge leeftijd overlijdt haar vader, als gevolg van kanker. Laura is dan pas 15. Ze groeit op temidden van vooral de familieleden van moederskant, die allemaal in Drenthe wonen. De band is sterk. “Je kunt die band gerust intens noemen. Bovenal met mijn opa en oma. Ze hebben bij ons in huis gewoond en samen met mijn oma heb ik toen gezorgd voor mijn moeder. En dat heeft natuurlijk enorm bijgedragen aan de warme relatie.”

Via Zoom begrafenis gevolgd

In september vorig jaar overlijdt oma. “Ik was net drie, vier weken in Rusland. Ja, dat is heel heftig. Bovenal omdat ik vanwege corona niet kon overkomen vanuit Rusland. Via Zoom heb ik de begrafenis gevolgd. Je wilt bij je familie zijn, het is heel verdrietig om zo ver weg te zijn op zo’n moment”, blikt Laura terug. “Het waren sowieso zware weken. Ik moest nog aan alles wennen. Aan de cultuur, de taal, aan de competitie, noem maar op. Ik had net hele prettige jaren achter de rug in Italië, waar ik me volledig thuis en op mijn gemak voelde. Dit was een enorm grote overgang. Ik sprak geen woord Russisch en er was maar een speelster die een beetje Engels beheerste. Ik verstond niets. En dat terwijl ik juist iemand ben die sociale contacten heel belangrijk vindt, zoals een praatje met je teamgenoten in de kleedkamer.”

“Alsof ze op mij had gewacht”

Het familieleed is met het overlijden van oma in 2020 nog niet geleden voor Laura. Vier maanden later overlijdt ook haar moeder, bij wie in 2015 Alzheimer is geconstateerd. Na de eerste jaren van zorg samen met oma voor haar moeder, verhuist Laura vanwege haar sportieve loopbaan naar Italië, waar ze succesvolle jaren kent. “We hebben altijd veel contact gehad via FaceTime. Maar helaas kon ze vanwege haar ziekte de laatste jaren nooit komen kijken. Dat lukte gewoon niet meer.”

Net in de periode rondom het overlijden van haar moeder, heeft Laura een knieblessure. “Alsof het zo had moeten zijn. Ik kon daardoor niet mee naar een uitwedstrijd en dat maakte het standby zijn een stuk makkelijker. Mijn zus had namelijk gebeld dat ik rekening moest houden met een snelle terugkeer naar Nederland. Het ging slechter en slechter met mijn moeder en ze verwachtte binnen twee weken terug te bellen met het definitieve verzoek snel naar huis te komen. Die twee weken bleken een paar dagen te zijn. Het ging plots heel hard achteruit met mijn moeder. Na het telefoontje van mijn zus werkte de club super mee om mij ondanks alle coronabeperkingen tijdig terug te krijgen naar Nederland. Vanaf Schiphol reed ik rechtstreeks door naar het verzorgingstehuis. De nacht die volgde is ze overleden. Het leek wel alsof ze op mij had gewacht.”

Warme mensen

Tijdens de moeilijke weken van gewenning in het algemeen, tijdens het overlijden van haar oma en haar moeder in het bijzonder, maar ook tijdens het blessureleed, altijd voelt Laura zich gesteund door haar nieuwe Russische club. En haar enige teamgenoot die een beetje Engels spreekt neemt Laura mee op sleeptouw. Langzaam maar zeker vindt ze dan ook haar plek. “Wat zeker ook hielp was dat ik vrij snel de volleybaltaal in het Russisch machtig was. Het communiceren op trainingen en tijdens wedstrijden verliep op die wijze snel goed en dat maakt dat ze je ook gaan accepteren, ze zien dat je je inspant om de situatie te verbeteren. En dan gaan ze je ook helpen met het zetten van stappen. Ik ontdekte toen ook hoe de Russische bevolking echt is. Op het eerste oog lijken ze koud en stug te zijn, maar dring je door tot hun inner circle dan blijken het warme mensen te zijn.”

Een loodzwaar jaar

Laura kent inmiddels een lange en succesvolle volleybalcarrière. Ze begon in haar ‘eigen’ Beilen, bij Smash. Op 16-jarige leeftijd maakt ze haar debuut in de Nederlandse eredivisie bij DOK. Daarna speelt ze bij diverse teams in Duitsland, is ze een jaar actief in Turkije en in 2016 maakt ze de overstap naar de Italiaanse competitie. In Duitsland wordt Laura twee keer landskampioen met haar club en in Italië een keer. En nu dus ook Russisch kampioen. Laura over dat kampioenschap: “Het slot van de competitie was super spannend. De finalewedstrijd was een spektakelstuk. We kwamen in sets met 2-0 achter, maar wonnen uiteindelijk toch nog met 3-2.”

De Russische competitie is loodzwaar, zo verzekert Laura. “Door de grootte van het land maak je veel lange reizen, met bovendien veel tijdsverschillen. Het reizen daar ervaar ik als super zwaar. Na een uitwedstrijd vlieg je altijd ’s nachts weer terug. Je slaat daardoor met regelmaat een of twee nachten over. Je krijgt jetlag op jetlag. Fysiek is de Russische competitie daardoor enorm uitdagend. Voor mij persoonlijk kwam daar bij dat ik een paar keer vanwege corona in quarantaine moest en ook het overlijden dus van mijn oma en moeder. Ja, ik kan gerust van een loodzwaar jaar spreken.”

“Echt een ongelooflijk moment”

Als international debuteert Laura in 2010 in het Nederlands team. De teller loopt inmiddels richting de 400 interlands. Het hoogtepunt van haar carrière noemt Laura de kwalificatie voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio. “De Spelen zelf waren natuurlijk ook een hele beleving, met voorop het behalen van de vierde plek. Een unieke prestatie. Maar het moment van kwalificeren heb ik als nog intenser ervaren. Wij als Nederland ons kwalificeren voor de Spelen, dat leek een zo ver van mijn bed show. Het was al tientallen jaren niet gebeurd. En dan speel je het als damesteam klaar. Tijdens de worldcup in 2015 in Japan. Dat was echt een ongelooflijk moment.”

Een jaar na de Spelen van Rio wordt Laura met Oranje tweede op het EK, zoals ook in 2015. Afgelopen sportjaar moet ze met het Nederlands team genoegen nemen met een vierde plaats op het Europees kampioenschap. “Voor die vierde plek op het EK had ik vooraf getekend. Gekeken naar de huidige krachtsverhoudingen was dat denk ik het maximaal haalbare. Het was prachtig dat we Duitsland klopten. Die wedstrijd kun je ook verliezen en dan word je negende. Tegen Italië en Turkije waren we vervolgens gewoon een maatje te klein. Die landen waren tijdens het EK echt sterker dan wij.”

Meer speeltijd tijdens WK

Dit sportjaar vindt het WK in eigen land plaats. Sowieso wat betreft beleving een nieuw absoluut hoogtepunt in haar loopbaan. En sportief? “We kunnen tijdens het WK zeker tot een hoger niveau reiken dan tijdens het voorbije EK. Een paar ervaren speelsters waren er toen niet bij. En een aantal jongeren ontwikkelen zich prima, zo bleek onder meer tijdens het EK vorig jaar. Zij zullen dit sportjaar ongetwijfeld opnieuw sterker worden en dan hebben we een mooie mix van routiniers die de klappen van de zweep kennen en gretige jongeren. Ik denk dan ook dat we op het WK als team sterker zijn dan tijdens het voorbije EK.”

En over haar eigen rol zegt Laura: “Ik heb tijdens het EK weinig gespeeld. Vooral een gevolg van de langere rustperiode die ik had ingebouwd in aanloop naar het toernooi. Ik wilde even wat meer afstand, om mentaal de accu weer goed op te kunnen laden. Ik had tijd nodig om het verlies van mijn oma en moeder verder te verwerken. Bovendien kampte ik met een blessure aan de elleboog.”

Meer speeltijd tijdens het WK is natuurlijk het doel. “Ik ben een topsporter en een topsporter wil spelen. Maar in de voorbije twaalf jaar heb ik ook een groot hart voor Oranje opgebouwd. Moet ik genoegen nemen met enkel invalbeurten, dan accepteer ik dat ook volledig. Het teambelang gaat boven mijn individuele belang. Zo simpel is het ook. Anders moet je een individuele sport gaan beoefenen.”

Een enorme eer

Een WK in eigen land, dat is sowieso al super tof, verzekert Laura. “Vaak vinden de wereldkampioenschappen plaats in Azië of een ander ver werelddeel. Nu in Europa, in ons eigen Nederland. En het gaat in onder meer het GelreDome in Arnhem een enorm groot evenement worden, een van de grootste die Nederland ooit heeft gehad. Dat weet ik omdat ik het een en ander van achter de schermen meekrijg. Ik ben namelijk tot het gezicht van het toernooi gekozen. Dat maakt het helemaal super tof. Met mijn hart voor Oranje beschouw ik dat écht als een enorme eer.”